the favour

___________________________________________

Białe Audi r8 mknęło ulicami Hamburga pod osłoną nocy. Prędkościomierz na desce rozdzielczej wskazywał prędkość nieco wyższą niż dopuszczalna norma w terenie zabudowywanym, ale on nie zwracał uwagi na coś tak błahego, jak zasady ruchu drogowego. Pędził opustoszałymi ulicami miasta, a idealna cisza w samochodzie pozwalała skupić mu się na drodze, którą i tak znał na pamięć. Prawdopodobnie gdybyś teraz zawiązała mu oczy chustką, on i tak dotarłby do celu bez najmniejszego problemu. Zacisnął mocniej dłonie na kierownicy, kiedy w oddali dostrzegł radiowóz policji i zwolnił, by choć na moment wrócić do pozorów. Nie chciał mieć problemów z prawem, więc zwolnił i kiedy miał pewność, że wyjechał z zasięgu wzroku nieświadomych policjantów, znów przyśpieszył, a wiatr wpadający przez rozchylone okno przyjemnie muskał jego twarz.

W końcu, po kilkunastu minutowej drodze, zajechał na parking normalnie wyglądającego domu jednorodzinnego, który zewnętrznie niczym nie różnił się od tych znajdujących się kilkaset metrów dalej. Drewniane okna, a w nich firanki czy kwiaty przed drzwiami wejściowymi miały stwarzać pozory normalności. Normalności, której temu miejscu z pewnością brakowało.

- Dobry wieczór, Michael. Szef u siebie? – Zwrócił się do jednego z ochroniarzy, witając się z nim mocnym uściskiem dłoni. Rosły mężczyzna potwierdził obecność niejakiego szefa i zaprowadził gościa wprost do jego gabinetu, zgodnie z panującymi tutaj zasadami. – Dziękuję. – Mruknął w stronę odchodzącego ochroniarza i delikatnie nacisnął na klamkę.

Wszedł do gabinetu, mrużąc oczy w poszukiwaniu swojego rozmówcy. Dopiero po kilku sekundach wytężonej pracy zmysłu wzroku dostrzegł go, siedzącego w skórzanym fotelu i palącego cygaro.

- Witaj, Heinrich. Miło cię widzieć. – Odezwał się pewnie, a kiedy mężczyzna odwrócił się w jego stronę, uśmiechnął się szeroko. – Cieszę się, że zgodziłeś się ze mną spotkać.

- Bill… Mnie również miło, że znów postanowiłeś nas odwiedzić. Kto tym razem? Blondynka, brunetka? – Heinrich Muller zaśmiał się, zapalając niewielką lampkę, która oświetliła delikatnie pomieszczenie. – Wczoraj mieliśmy dostawę, więc jest w czym wybierać. Whisky? – Zapytał, nalewając do wcześniej przygotowanych szklanek alkoholowy trunek.

- Niestety muszę odmówić, jestem autem.  Ale nie obrażę się, jeśli poczęstujesz mnie cygarem.

- Więc dzisiaj nie zostaniesz na dłużej? Szkoda, szkoda… Moje najlepsze dziewczyny wciąż czekają na towarzystwo. – Posłał mu swój firmowy uśmiech, próbując wpłynąć na jego decyzję. – A cygarem możesz się śmiało częstować. – Podsunął mu pod nos wyłożone atłasem opakowanie i pozłacaną zapalniczkę.

- Dzisiaj jestem w nieco innej sprawie, ale pozwól, że najpierw obejrzę twoje dziewczyny, a potem dokończymy tę rozmowę. – Odpalił cygaro, delektując się smakiem jednego z najlepszych tytoniów, jakie kiedykolwiek palił.

- W innej sprawie? Zaintrygowałeś mnie, Bill, więc wolałbym wiedzieć, co to za sprawa. – Muller upił sporego łyka whisky, przeciągając się w fotelu. Oparł dłonie o dębowy blat biurka, wpatrując się uparcie w twarz Billa.

- Cóż, to bardzo nietypowa kwestia. – Zaciągnął się tytoniem, eleganckim ruchem strzepując nadmiar popiołu do popielnicy. – Widzisz, chciałbym dobić z tobą dobrego interesu.

- Do rzeczy, Bill, do rzeczy. Nie mam całej nocy.

- Krótko i zwięźle – chcę odkupić od ciebie którąś z twoich dziewczyn. Wiem, że masz same najlepsze i wiem, że nie doradziłbyś mi byle czego. Proponuję na początek czterdzieści tysięcy. – Kolejny raz się zaciągnął, wyczekując reakcji Heinricha. Widział, że mężczyzna zupełnie się tego nie spodziewał i nie wiedział, co on sam zaraz usłyszy.

- Tak, to bardzo nietypowa kwestia, ale i mało realna. Wybacz mi, przyjacielu, ale nie mogę zgodzić się na te warunki. To wbrew moim zasadom. Nie zapominaj, że przebywasz w luksusowym burdelu, a nie sklepie. – Heinrich przeczesał dłonią siwiejące włosy i nalał sobie kolejną porcję whisky. Choć nie zdradzał tego po wyrazie twarzy, intensywnie myślał nad propozycją Billa, mając nadzieję, że ten podbije stawkę, bo kto jak kto, ale Bill Kaulitz zawsze dostawał to, co chciał i nie miał skrupułów, by to osiągnąć.

Nie pomylił się.

- Pięćdziesiąt tysięcy? – Brak odzewu. – Pięćdziesiąt pięć? – Brak odzewu. – Dobra, sześćdziesiąt. Tyle mogę maksymalnie zaproponować. – Przygryzł nerwowo wargę, kończąc palić cygaro. Oparł się o wygodne krzesło, nabierając więcej powietrza w płuca. – To jak?

- Cóż… Sześćdziesiąt pięć i jest twoja. Umowa stoi? – Muller wyciągnął dłoń w jego kierunku, a Bill bez wahania ją uścisnął, co znaczyło tyle, że dobili targu. – To zapraszam, musisz teraz wybrać swoją osobistą dziwkę.

*

- Schulz, rusz się! Masz gościa! – Głos strażnika wyrwał go z rozmyśleń i sprowadził z powrotem na ziemię. Spojrzał nieprzytomnym wzrokiem na wysokiego i dobrze zbudowanego mężczyznę, a kiedy ten ponaglił go szarpnięciem za więzienny uniform, ruszył się w miejsca i wyciągnął ręce przed siebie, by strażnik mógł spiąć go w kajdanki. – Ruchy! – Pchnął go do przodu, a Markus o mały włos nie przewrócił się o nierówną, betonową posadzkę.

Wszedł do sali widzeń, rozglądając się w poszukiwaniu tego, kto przeszkodził mu w rozmyśleniach nad sensem swojego życia. Już stracił nadzieję na pojawienie się tutaj Kaulitza, który przecież obiecał mu, że wróci, a przede wszystkim, że wyciągnie jego siostrę z poważnych tarapatów i kiedy dostrzegł go - siedzącego przy stoliku za filarem - nie mógł uwierzyć własnym oczom.

- Bill! – Krzyknął z radości, za co został uderzony pałką w plecy, ale ból został całkowicie zniwelowany przez buzujący hormon szczęścia.

- Ciszej, bo zaraz wrócisz do celi. – Syknął strażnik, pokazując na drugiego, który miał przypilnować osadzonego i jego gościa.

- Cześć, Mark. Obiecałem i jestem. Wybacz, że tak długo to trwało, ale musiałem obmyślić strategię, a poza tym praca, praca i jeszcze raz praca. – Bill uśmiechnął się do niego lekko, siadając tuż naprzeciwko prawie płaczącego kolegi.

- Udało się? Kathrin jest bezpieczna? Co z nią? – Markus zasypał go lawiną pytań i wcale mu się nie dziwił. Na jego miejscu też dołożyłby wszelkich starań - nawet z więzienia - by ocalić życie swojemu bratu.

- Udało. Twoja siostra jest bezpieczna i mieszka ze mną. – Widząc łzy cieknące po policzkach chłopaka, wstał i poklepał go po plecach, by dodać mu otuchy. Nie przypuszczał, że nieco agresywny i zbyt impulsywny Markus będzie przed nim płakać, bo doskonale go znał, ale cieszył się, że mógł spłacić swój dług z przeszłości.

- Bill, nie wiem, jak ci się odwdzięczę, kiedy już wyjdę z paki. Dbaj o nią i nie pozwól jej nikomu skrzywdzić.

- Daj spokój, jesteśmy kwita. I obiecuję, że będę o nią dbać. A teraz przepraszam, ale na mnie już pora. Może niedługo odwiedzę cię tutaj z Kath. Trzymaj się! – Bill wstał i machnął na strażnika, że wychodzi, kątek oka dostrzegając, jak wargi Markusa układają się w ciche „dziękuję”.

*

Siedział w surowo urządzonej kuchni swojego apartamentu i dłubał widelcem w talerzu. Nie miał ochoty jeść samotnie, bo nigdy wcześniej tego nie robił i nigdy wcześniej nikt nie ignorował go tak bardzo, jak robiła to Kathrin. Irytowała go z dnia na dzień coraz bardziej, ale obiecał i sobie i Markusowi, że będzie o nią dbać, a co za tym idzie, nie potraktuje jej tak, jak poprzednie „dziewczyny”. Nie skrzyczy jej, nie uderzy, nie zmusi do niczego, bo zbyt dużo ryzykował.

Ryzykował całym swoim wizerunkiem, który wypracował na przestrzeni ostatnich lat. Ryzykował karierą i dalszymi losami zespołu, bo gdyby informacja, że korzystał z usług prostytutek czy jedną z nich wykupił, przedostałaby się do mediów, byłby skończony. Wiedział, że musiał na nią uważać, by zdobyć jej zaufanie i ochronić swoje dobre imię.

- Kath, zjedz ze mną. – Mruknął w jej kierunku, bo drzwi od jej sypialni były uchylone. Wiedział, że go słyszy, ale wciąż unikała go jak ognia i nawet nie miał szansy wytłumaczyć jej tej całej, chorej sytuacji.

- Spierdalaj. Powtórzyć? – Krzyknęła zza ściany, a po chwili zatrzasnęła drzwi z impetem, aż jeden z obrazów, który wisiał na ścianie, spadł i roztrzaskał się w drobny mak.

- A niech cię! – Zanurzył widelec w makaronie spaghetti, a potwornie wysoki dźwięk rysowanego szkła spowodował u niego gęsią skórkę i naprawdę śmieszny grymas na twarzy. – Kurwa mać, dziękuję za taki obiad, ty mała niewdzięcznico. – Mruknął pod nosem, odstawiając talerz na kuchenny blat.

Miał niepohamowaną ochotę wejść do pokoju dziewczyny i wygarnąć jej wszystko, co myśli o tej absurdalnej sytuacji. Miał dosyć zdawkowych odpowiedzi i ignorancji, której nienawidził. Przecież uratował jej życie! Uratował ją przed pewną śmiercią z rąk człowieka, który zarabiał grube pieniądze na takich jak ona. I owszem, korzystał z jego usług, ale czuł się rozgrzeszony, bo przecież musiał zaspokoić swój seksualny popęd. By uspokoić skołatane nerwy podszedł do bogato wyposażonego barku z alkoholami i nie szczędził sobie whisky na poprawienie parszywego humoru. A potem rozsiadł się wygodnie na kanapie i zasnął, odpływając do krainy Morfeusza.

*

- Kaulitz! Kaulitz, telefon! Kurwa, obudź się! – Gwałtowne potrząsania jego ciałem skutecznie wybudziły go ze snu. Zaspanym wzrokiem spojrzał na wiszącą nad nim Kathrin i uśmiechnął się półgębkiem, bo w końcu powiedziała do niego coś więcej niż tylko „spierdalaj” czy „nie” . – Co się tak cieszysz jak głupi do sera? Telefon ci dzwoni od godziny, a ty śpisz jak zabity. Nie traktuj tego jako rozejm.

- Rujnujesz moje marzenia, maleńka. – Przetarł powieki, chwytając za telefon, który Kath mu przyniosła. Omiótł wyświetlacz krótkim spojrzeniem i wyciszył urządzenie, chowając je pod poduszkę. – Nic ważnego, ale dzięki za czujność. – Uśmiech nie schodził mu z twarzy, czym skutecznie irytował siostrę swojego kumpla.

- Powiedz mi… Czemu mnie tu trzymasz? I jakim cudem zabrałeś mnie z rąk tych psychopatów? – Zaczęła, siadając tuż obok niego. Zmierzył ją wzrokiem, zatrzymując się na idealnie wyeksponowanym biuście. – I nie patrz na moje cycki! – Żachnęła, krzyżując dłonie tak, by zasłonić fragmenty nagiej skóry i koronkowego stanika.

- Powiedzmy, że musiałem uregulować dług z przeszłości. – Mruknął beznamiętnie, przejeżdżając językiem po spierzchniętych wargach.

Pragnął jej. Od samego początku pragnął posiąść jej ciało i mieć ją na wyłączność. Podniecał go jej niewyparzony język i choć momentami była irytująca, chciał spróbować, jak smakują jej usta i nie tylko. Westchnął, kiedy nabrawszy powietrza w płuca, poczuł jej słodki zapach.

- Dług z przeszłości? Aha. Powiedzmy, że rozumiem. A druga kwestia? – Jej długie, jasne włosy rozlały się po ramionach i plecach, a on naprawdę musiał kontrolować każdy swój ruch, by nie rzucić się na nią i nie zakleszczyć jej w swoich objęciach.

- Wydaje mi się, że za dużo chcesz wiedzieć. Niech to pozostanie moją słodką tajemnicą. – Uśmiechnął się łobuzersko. – I nie uważasz, że wygrałem? Słyszałem, jak na mnie bluźnisz, twierdząc, że nigdy się do mnie nie odezwiesz i co? Wygrałem. – Pokazał jej język i zaczął się śmiać tak głośno i radośnie, aż sama Kathrin po chwili dołączyła do niego, co wprawiło go w niezły szok.

- Niech ci będzie, jeśli to ma połechtać twoje ego.

- Szczerze? Wolałbym, żebyś połechtała coś innego. – Spojrzał w jej niebieskie tęczówki, przygryzając wargę w taki sposób, aż zabrakło jej tchu. Zbliżył się do niej niebezpiecznie, układając swoje dłonie na jej nagich udach.

Chwilę potem przesuwał nimi wyżej i wyżej, a kiedy żaden opór z jej strony nie nadchodził, wsunął je pod materiał prześwitującej bluzki, otaczając opuszkami kontur tatuażu. Jego twarz była coraz bliżej, aż w końcu, kiedy uniosła wyżej podbródek, wpił się w jej wargi z namiętnością, odbierając oddech. Naparł na drobne ciało dziewczyny, wręcz wciskając je w obicie skórzanej kanapy, a kiedy poczuł jej dłonie wplątujące się w jego blond włosy, nie wytrzymał.

- Kath?

- Tak?

- Kochaj się ze mną.

*

- Wciąż nie wierzę, po prostu nie wierzę, że wydałeś na mnie ponad sześćdziesiąt tysięcy... – Zaczęła, spoglądając w jego czekoladowe tęczówki, po czym wybuchła niepohamowanym śmiechem, który echem odbijał się od pustych ścian ich przyszłego salonu.

- Oj, maleńka. – Mruknął, przyciskając usta do zagłębienia jej szyi. – To najlepiej zainwestowane tysiące w moim życiu. – Musnął nieśpiesznie tę wrażliwą część ciała dziewczyny i odsunął się, by przypadkiem nie poddać się wzrastającemu podnieceniu. – I nie rób takiej miny! Wiesz, że lubię cię tak nazywać.

- Kaulitz, grabisz sobie. – Zacmokała z ironią, siadając na parapet. – W moim stanie określenie „maleńka” średnio pasuje. Powinieneś mnie raczej nazywać wieloryb, ewentualnie foczka, bo zaczynam się toczyć i to twoja wina.

Posłał jej tylko swój szczery uśmiech. Ten, którego nie znały media i fanki. Ten, którym raczył ją każdego dnia od ponad roku. Od dnia, w którym zobaczył ją po raz pierwszy. Ten, na którego widok fajerwerki rozsadzały ją od wewnątrz, przynosząc błogie uczucie szczęścia.

- Co się tak szczerzysz? – Lekkim krokiem podeszła do niego i oplotła swoimi dłońmi jego wąską talię. – Ale uwielbiam, kiedy to robisz, więc nie krępuj się… – Musnęła jego miękkie, spragnione jej pocałunków wargi. – Wiesz w co jeszcze nie wierzę?

- Że uwielbiany przez tysiące Bill Kaulitz się w tobie zakochał? – Przygryzł delikatnie jej dolną wargę, a jej ciałem przeszedł dreszcz.

- Nie pochlebiaj sobie. A tak naprawdę to nie wierzę w to, że jestem szczęśliwa. Tak cholernie i prawdziwie szczęśliwa… Dzięki tobie, Billy. – Wtuliła się w jego drobne ciało, wsłuchując się w bicie ich serc, które w połączeniu tworzyło melodyjną i harmonijną całość. – Wiem, że dzięki tobie jestem tutaj, gdzie jestem i mam to, co mam. I dzięki tobie zostanę najszczęśliwszą kobietą na świecie.

- Kath, ja… To ja powinienem ci dziękować za to, że mnie zmieniłaś. Dokonałaś niemożliwego i zmieniłaś moje serce z bryły lodu w prawdziwe bijące i zdolne do kochania serce. – Musnął jej mokre od łez wargi, bo nigdy wcześniej nie słyszała z jego ust czegoś piękniejszego. Złapał ją za drżącą dłoń i przyłożył ją do serca. – Słyszysz? Ono bije tylko dla ciebie i dla naszej, małej księżniczki.