szczęściarz

___________________________________________

- Tatusiu, ale ja chcę psa! Teraz! – Piskliwy głos Anabelle wyrwał go z rozmyśleń, kiedy zapinał ją pasami bezpieczeństwa, po wcześniejszym umieszczeniu w foteliku. 

Dziewczynka spojrzała na niego swoimi dużymi, brązowymi oczkami, wydymając uroczo wargi. Jak na prawdziwą córeczkę tatusia przystało, skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, oczekując od niego pozytywnej odpowiedzi. Westchnął głośno, poprawiając pas i kucnął obok auta, ujmując jej malutką rączkę.

- Kochanie, mówiłem ci już, że najpierw musimy się przeprowadzić. Pamiętasz? – Ucałował wierzch dłoni córki spierzchniętymi wargami, ale to nie przekonało małej buntowniczki.

- Obiecałeś! Ty wcale nie chcesz pieska! – Podniosła głos, który w efekcie stał się jeszcze bardziej piskliwy, zwracając uwagę przechodniów. No pięknie, jeszcze tego brakowało, by prasa dowiedziała się, że nie radził sobie z własnym dzieckiem.

Zaklął pod nosem w taki sposób, by Młoda niczego nie usłyszała i uniósł jej podbródek, dostrzegając dwie malutkie łezki w kącikach jej pięknych oczu. Otarł je kciukiem, uśmiechając się lekko, bo nienawidził, kiedy ona płakała. Była jego oczkiem w głowie, jedyną i najważniejszą kobietą w życiu, więc nie mógł jej kolejny raz odmówić.

- Dobrze, już dobrze. – Spojrzał w jej roziskrzone oczy, które wręcz błagały go, by już, teraz, zaraz jechać do schroniska. – Ale obiecasz mi coś, zgoda? – Anabelle pokręciła twierdząco główką, a kilka jasnych loków opadło na jej niewinną twarzyczkę. – Jutro po przedszkolu pojedziemy do schroniska, bo dzisiaj już jest zamknięte, ale obiecasz mi, że będziesz grzeczną dziewczynką, okej?

- Jutro, jutro, tak! Będę, tatusiu! Kocham cię! – Dziewczynka skradła mu całusa, podskakując w miejscu, a kąciki jej ust automatycznie poszybowały w górę.

Bill z zaciekawieniem przyglądał się jej reakcjom na różne bodźce i uśmiechał się równie szeroko, bo za każdym razem, kiedy dziewczynka się śmiała, on przypominał sobie, jak uroczo śmiała się jej matka. A potem boleśnie uświadamiał sobie, że przecież ona już nie wróci i nie ma co się łudzić. Doskonale wiedział, że jeszcze przyjdzie taki dzień, kiedy Bella zapyta, gdzie jest mamusia, a tłumaczenie, że wyjechała i niedługo wróci po prostu nie wystarczy. Każdą wolną chwilę poświęcał na rozmowach z samym sobą i układaniu ewentualnego monologu, który wytłumaczyłby małej Anabelle, gdzie tak naprawdę jest mama i czemu nie mieszka z nimi, jak mamusie innych dziewczynek. Setki razy wymyślał nowe, mniej bolesne scenariusze tej rozmowy, ale za każdym razem stwierdzał, że to beznadziejne i że jeszcze ma dużo czasu, a przecież dziecięca ciekawość jest jak wulkan i nikt nie wie, kiedy nastąpi erupcja i Młodej przypomni się, by zadać to niewygodne dla niego pytanie, a wtedy będzie musiał powiedzieć jej prawdę, że Emily wybrała inną rodzinę…

(…)

Po zahaczeniu jeszcze o market, gdzie zrobili zakupy spożywcze i kupili mini wyprawkę dla nowego członka rodziny, wszedł do mieszkania w jednej ręce trzymając siatki z zakupami, a drugą przytrzymywał delikatne ciałko Anabelle. Tuż po przekroczeniu mieszkania postawił ją na ziemię, a zakupy odstawił w bezpieczne miejsce, by przypadkiem nie stłuc jajek czy szklanej butelki z sokiem. Dziewczynka od razu rzuciła się do reklamówki z wizerunkiem psa, wyciągając z niej najróżniejsze rzeczy: dwie miski do wody i karmy, smycz, obrożę oraz niewielkich rozmiarów koc, który miał służyć za legowisko psa.

- Tatusiu, zobacz! Tutaj będzie spał nasz piesek! – Podekscytowana Anabelle wskazała na środek pokoju, gdzie ułożyła koc i miski, a on zaśmiał się, kucając tuż obok niej.

- Kochanie, ale piesek nie może spać na środku pokoju. Zobacz, tutaj jest idealne miejsce. Będzie mu ciepło. – Przesunął legowisko bliżej kaloryfera, na co dziewczynka z chęcią się zgodziła.

- Masz rację, bo nie chcemy, by się przeziębił, prawda?

- Nie chcemy. – Zgodził się z nią, wstając z kucek i kierując się do kuchni. – A teraz chodź, pomożesz mi zrobić kolację.

*

Nazajutrz, po skończonej sesji nagraniowej nowego materiału na nadchodzącą płytę, wyszedł ze studia, by móc odebrać Anabelle z przedszkola. Dziewczynka już od rana nie mogła się doczekać, aż Bill po nią przyjedzie, bo to oznaczać będzie jedno – wyprawę do schroniska. Na samą myśl o jej przeszczęśliwej minie, kiedy rankiem wychodzili z mieszkania uśmiechał się, a to dopiero przedsmak jej radości. Zaparkował tuż niedaleko prywatnego przedszkola Donald, zauważając znajomą burzę blond loków wypatrującą przez okno. Pomachał jej radośnie, a po chwili dziewczynka zniknęła z pola widzenia, by w pośpiechu założyć kurtkę i zasznurować buty.

- W końcu jesteś! – Uśmiechnęła się do niego szeroko, podając mu swój różowy plecak. Nigdy wcześniej nie przypuszczał, że będzie paradował po mieście z różowym tornistrem z lalką Barbie i wolał nie wiedzieć, jak w rzeczywistości wygląda.

- Gotowa? – Złapał ją za rękę, a Bella jeszcze pożegnała się z ulubioną przedszkolanką, machając jej z oddali. – No to w drogę!

- Ale jedziemy po pieska, tak? – Kolejny raz zapytała, by mieć stuprocentową pewność, że właśnie dzisiaj spełni się jej największe marzenie o posiadaniu zwierzątka.

- Tak, kochanie. Jedziemy po pieska.

Po 20 minutach drogi zaparkował pod schroniskiem na obrzeżach miasta, które cieszyło się największą renomą. To właśnie na to miejsce przeznaczał kilkaset euro rocznie, by w jakimś stopniu poprawić komfort życia tym wszystkim porzuconym psom i kotom. Wysiadł z samochodu, podchodząc do tylnych drzwi, by otworzyć je przed zniecierpliwioną i podekscytowaną dziewczynką.

- Bella, masz być grzeczna i nie biegać między kojcami, bo pieski nie lubią hałasu. – Ucałował jej czoło i złapał za rękę, by Młoda nie oddaliła się od niego zbyt daleko. Widział w jej oczach iskierki szczęścia, kiedy przyglądała się zamkniętym w boksach psiakom, a także niekontrolowaną chęć zabrania ich wszystkich do domu. Zaśmiał się pod nosem, bo akurat tę cechę odziedziczyła po nim.

W pewnej chwili Anabelle zatrzymała się pod jedną z klatek, w której siedział malutki jamnik. Beznamiętnym wzrokiem wpatrywał się w świat na zewnątrz i nawet nie zareagował, kiedy dziewczynka kucnęła przed klatką, wyciągając do niego ciekawsko rączkę. Trzymał się na dystans, jednak nie opierał się długo i kilka sekund później łasił się do niej, ufnie wtulając łepek w jej ciepłą dłoń.

- Tatusiu, zobacz! Chcę tego pieska! – Szarpnęła go za rękaw kurtki, by zwrócić jego uwagę na najsłodsze zwierzątko świata, jakie było jej dane zobaczyć. – Jest piękny, zobacz! Zobacz, jakie ma oczka! A jakie malutkie uszka! Ojej, polizał mnie! - Zaśmiała się, na co pies od razu zareagował i śmiesznie przekręcił łepek, wsłuchując się w jej melodyjny śmiech.

- Jesteś pewna? Wiesz, że jak weźmiemy jego to nie będziesz mogła go wymienić? I chyba cię polubił. – Bill kucnął obok niej, by przyjrzeć się potencjalnemu towarzyszowi, a jego mina mówiła wszystko i gdybyś go teraz zobaczyła, nie miałabyś złudzeń, że jest rozczulony do granic możliwości.

- Tak, tak! On wraca z nami do domu!

- Dobrze, to poczekaj na mnie, a ja pójdę po kogoś, kto nam pomoże.

Rozejrzał się po okolicy w poszukiwaniu jakiegoś pracownika, ale jak na złość, nikogo nie widział. Skierował się więc w głąb schroniska, gdzie dojrzał niewielkich rozmiarów budynek, który najpewniej służył za biuro. Nie mylił się. Stanął tuż pod drzwiami opatrzonymi odpowiednią tabliczką i zapukał lekko, wchodząc do środka. Za biurkiem siedziała młoda kobieta w zielonym uniformie z logiem schroniska, więc wytłumaczył jej, po co przyjechał, uśmiechając się szeroko raz po raz. Doskonale zdawał sobie sprawę, że swoją obecnością ją zawstydzał, ale przecież nie robił niczego specjalnego, a jednak kobieta na każde jego słowo reagowała dorodnym rumieńcem, który przyjemnie łechtał jego ego.

Przez chwilę rozmawiali o psiaku, który miał stać się częścią ich rodziny. Okazało się, że jamnik wabił się Szczęściarz, a swoje imię zawdzięczał szczęściu, jakie mu dopisało, kiedy jedna z wolontariuszek znalazła go w lesie na granicy wygłodzenia. Jakaś bestia przywiązała go do drzewa z grubym sznurem owiniętym wokół małego pyszczka, zmniejszając jego szanse na przeżycie do minimum, a w ostatniej chwili, naprawdę ostatniej, nadeszła pomoc.

- Czyli rozumiem, że nie będzie problemu z zabraniem dzisiaj Szczęściarza do domu? – Chciał się upewnić, na co rudowłosa – jak się okazało – wolontariuszka skinęła twierdząco głową. – Super! – Zadowolony z przebiegu sytuacji klasnął w dłonie, odsłaniając rząd idealnie białych, choć nie do końca równych zębów.

- Proszę tylko wypełnić odpowiedni dokument, a ja w tym czasie przygotuję Szczęściarza do podróży. – Uśmiechnęła się do niego szeroko, po czym speszona odwróciła wzrok, by zając się psem, z czego mała Anabelle nie była zadowolona.

- Tatusiu, ta pani zabiera mi Szczęściarza! – Donośny i piskliwy lament blondynki zwrócił jego uwagę, kiedy starannie wypełniał podanie o adopcję w trybie przyśpieszonym. Odłożył długopis i podszedł do córki, by ją uspokoić, licząc się z tym, że nie będzie łatwo.

- Kochanie, pani nie zabiera Szczęściarza na zawsze. Za chwileczkę z nim wróci, byśmy mogli zabrać go do domu. – Uśmiechnął się do niej promiennie, poprawiając opadające blond loczki na jej zmartwioną buźkę i ucałował zanoszące się płaczem wargi. – Chodź, poczekamy w biurze.

I odtąd Szczęściarz znalazł się w ich dwuosobowej rodzinie, stając się księciem jego małej księżniczki. Z dumą patrzył, jak Anabelle uczyła go różnych komend i nagradzała psimi smakołykami, a kiedy zasypiała z nim w jednym łóżku, dzieląc poduszkę, nie miał serca zanosić go na swoje posłanie, ale oprócz tego w jego – a w zasadzie w ich życiu – zmieniła się jeszcze jedna rzecz. Mianowicie poznał kogoś, kto doceniał i pokochał jego prawdziwą twarz, a nie tę sztucznie wykreowaną przez media. Znalazł osobę, która mimo pełnej listy jego wad i niedoskonałości, zaakceptowała w pełni to, że to nadal Anabelle będzie dla niego najważniejsza i nic tego nie zmieni, a przede wszystkim znalazł kobietę, która pokochała nie tylko jego, ale i Anabelle, stając się dla niej początkowo ciocią, a potem mamą.

...Mię poznał w schronisku. Tak, to ta sama kobieta, która pomagała im przy adopcji.

Na początku nie wiedział, czy to zwykłe zauroczenie, czy może coś więcej. Nie wiedział, czego oczekiwać od tej relacji, ale z biegiem czasu uświadomił sobie, jak ważną osobą w jego życiu stała się ta urocza rudowłosa piękność. Uwielbiał jej charakterystyczny śmiech i poczucie humoru. Uwielbiał to, że traktowała go jak normalnego faceta, a nie kogoś, kto ma miliony na koncie i choć początkowo strasznie stresowała się spotkaniami z nim, to z każdą kolejną randką ufała mu coraz bardziej i oraz bardziej się przed nim otwierała. On zresztą też pozwalał jej bardziej wkraczać za mur, którym odgrodził się od reszty świata. Pozwolił jej na stałe zadomowić się w jego mieszkaniu, a co najważniejsze – w sercu, bo gdzieś wewnątrz siebie czuł, że to ta jedyna, a on w końcu – raz na zawsze – wyleczył się z miłości do kobiety, która zostawiła go i ich dziecko, oddając swoje serce Mii.

*

Rok później…

- O czym myślisz? – Kobieca dłoń nieśpiesznie przesunęła po odkrytym barku, powodując u niego gęsią skórkę. Odstawił kubek z gorącą herbatą w bezpieczne miejsce i odwrócił się w jej kierunku. – Anabelle zasnęła. – Mia uśmiechnęła się szeroko, składając na jego policzku słodkiego całusa.

- Myślę o mojej pierwszej wizycie w Psim Zakątku. – Ujął jej dłoń, wplątując swoje palce pomiędzy jej. – I zastanawiam się, jakby wyglądało moje życie, gdybym wybrał inne schronisko. – Wyszczerzył się, a Mia wymierzyła mu kuksańca w bok. – Ała! To bolało!

- Wolisz wizję mniej czy bardziej optymistyczną? – Zaśmiała się, stając na palcach, by dosięgnąć jego ust. Ucałowała je przelotnie, chowając się w ciepłych ramionach mężczyzny. Tuż koło ucha usłyszała jego niski szept, potwierdzający chęć usłyszenia tej optymistycznej wersji. – No dobrze… Więc zamiast spędzać wieczoru ze mną, siedziałbyś samotnie popijając herbatę, którą musiałeś zrobić sobie sam… Nocami nie miałbyś do kogo się przytulić…

- Myślisz, że wciąż byłbym samotny? – Przygryzł wargę, wpatrując się w jej duże, niebieskie oczy. – W sumie… Pewnie byłbym, bo mało kto wytrzymałby ze mną tyle czasu. – Wybuchł śmiechem, a jego chłodne dłonie wsunęły się pod materiał jej zwiewnej koszulki.

- Myślę, że powinniśmy w końcu wypróbować ten nowy, kuchenny stół. Nawet nie wiesz, jak bardzo tego chcę. – Wysunęła się z jego objęć złapała mocniej za rękę, by poprowadzić go do miejsca ich przyszłego, bardzo namiętnego grzeszku. – I myślę, że jesteś prawdziwym szczęściarzem, Billy. – Ucałowała jego spierzchnięte wargi raz jeszcze, uśmiechając się kokieteryjnie i zachęcająco.

Bo nigdy nie wiesz, gdzie spotkasz miłość swojego życia. Nie wiesz, czy będzie to schronisko dla zwierząt, czy może supermarket. Nie wiesz, czy akurat będziesz wybierał marchewkę na obiad, kiedy dostrzeżesz tę osobę, której pozwolisz wtargnąć do swojego życia i której pozwolisz zmienić to życie na lepsze. Bo miłość nie zna ani dnia ani godziny. Atakuje znienacka, byś nie mógł się przed nią obronić.